Laat ik deze keer eens even beginnen met deze voortgangsfoto en oordeel zelf… Ik begon op 11 juni met veel pijn, scheefstand, vol aan de medicatie (inclusief diclofenac en oxycodon), amper kunnen lopen, en gaf mijzelf toen een cijfer 3 (op een schaal van 1 tot 10).

Wat is het afgelopen weekend na de laatste training goed gegaan. Weinig last, wandelen gaat steeds beter, geen paracetamol meer in de avond en alles lijkt wat soepeler te bewegen. Voor mij een teken dat het de goede kant op gaat, en voor Rik blijkbaar ook, want oef!, de eerste training van week 4 was me er een 😉

Water, water, water. Afgelopen week heb ik enorm veel water gedronken. De drie tot vier liter heb ik zeker wel aangetikt (maar goed, het was dan ook wel erg warm ;)). Mijn training bij Rik bestond met name weer uit het mobiliseren, soepeler worden (zo noem ik het maar) en rekken en strekken. Wat betekent dat ik verschillende oefeningen heb mogen uitvoeren met kleine gewichten en kettlebell.

En aan de bak, dat ging ik… 😉 Foamrollen (soms wel zes keer per dag), bijhouden van voeding en vochtinname en kijken wat het met me doet. De eerste dagen na de eerste training waren pittig. Ik had flinke blauwe plekken (‘wat heeft die gast gedaan’, aldus manlief :)), buikpijn en last van mijn darmen, maar ik zette door. Mijn waterfles was mijn beste vriend en door het warme weer dronk ik extra veel.

Een hernia. Voor de 2e keer op een rij in mijn (vind ik :)) toch wel jonge leven. Enorm veel pijn, uitstraling in mijn been, uitvalsverschijnselen, scheefstand en vrijwel niet kunnen lopen. De klassieke symptomen helaas. Via de huisarts aan de medicatie, gestart met paracetamol en diclofenac, later tramadol erbij en uiteindelijk overgestapt op de combi paracetamol, diclofenac en oxycodon.