Wendy
Wat is het afgelopen weekend na de laatste training goed gegaan. Weinig last, wandelen gaat steeds beter, geen paracetamol meer in de avond en alles lijkt wat soepeler te bewegen. Voor mij een teken dat het de goede kant op gaat, en voor Rik blijkbaar ook, want oef!, de eerste training van week 4 was me er een 😉
Dingen gedaan waarvan ik dacht dacht ik het niet zou kunnen:
- Op- en neer lopen met aardig wat gewicht op mijn schouders en mijn rug goed laten veren. Dat lukte!
- Vanuit een zittende beweging met 1 been omhoog gaan staan. Dat lukte!
- Met een elastiek om mijn enkels heen en weer lopen. Ook dat lukte!
- Als klap op de vuurpijl op een fancy fiets waar ik het bestaan niet van wist. Maar nu inmiddels wel; wat was dat ff afzien en lang geleden. Maar ook dat lukte!
Kortom: alles lukte vandaag! Trots op mezelf en ook op Rik, zonder hem was ik hier zeker niet aan begonnen. Met een voldaan gevoel naar huis en zin in de volgende training.
En toen …
Moest ik de volgende ochtend opstaan … Ja, de eerste echte spierpijn (sinds tijden) was een feit en stiekem voelde dat best lekker.
“Het gevoel om eindelijk weer eens wat te doen, niet meer gebonden aan bank of stoel en mijn leven weer terug te krijgen.”
Maar helaas duurde de spierpijn wat langer dan ik dacht en ook de pijn in mijn rechterbeen en rug was weer iets heftiger. Lichte teleurstelling, ondanks het feit dat Rik me wel gewaarschuwd had voor de ups and downs.
Vanwege de last, de afgelopen training dan ook (voor mijn gevoel), weer een stapje terug. Focus op kuiten, het rekken en strekken van mijn rug en beenspieren en weer wat ‘fijne plekken’ opzoeken met de softbal. Deze keer echt aan de bovenhand van mijn bekken. Met huiswerk naar huis toe (foamrollen en softbal oefeningen).
En stiekem hoop ik, dat deze lichte terugval eenmalig was .. 🙂